ستون

برخی از زائران جهان اسلام هنوز نیز پرسش هایی درباره تشیع در ذهن دارند. آنان می پرسند، آیا درست است که شیعیان پس از هر نماز سه بار مى گویند: «خان الأمین»؟

میلیون‌ها نفر شیعه در جهان نماز مى گزارند، و حتى یک نفر از آنان چنین عبارتى را بر زبان نمى آورند، بلکه همه آن‌ها با بلند کردن دست‌ها، سه بار «اللّه اکبر» مى گویند و بسیارى از آنان، حتى از اینکه چنین اتهامى بر آنان وارد مى شود، بى خبرند.

شیعیان پیروان محمّد (صلی الله علیه وآله) خاتم النّبیّن می‌باشند؛ آن‌ها به نبوّت محمّد بن عبدالله (صلی الله علیه وآله) و وصایت و امامت و خلافت بلافصل علی بن ابی طالب (علیه السلام) به دستور الهی و سفارش پیامبر (صلی الله علیه وآله) معتقد هستند و درک درستی از جایگاه و مقام نبوّت و وصایت دارند.

شیعه آنقدر برای رسول خدا (صلی الله علیه وآله) احترام قائل هستند که برای پیروی دقیق و اصولی ازپیامبر (صلی الله علیه وآله) سنّت، سیره، شرح حال و شخصیّت پیامبر (صلی الله علیه وآله) را با روایت و گزارش علی (علیه السلام) و فرزندان معصوم ایشان و صحابه عادل قبول می‌کنند و از پذیرش روایاتی که در آن مستمسکی برای توهین به ساحت رسول خدا وجود دارد ابا دارند.

این در حالی است که جوامع حدیثی و کتابهای تاریخی اهل سنّت روایاتی را ارائه می‌دهند که کتابهایی مثل آیات شیطانی با تمسک به آن‌ها نوشته می‌شود.

آنچه در سؤال آمده است، افترا و دروغ بر پیروان اهل بیت (علیهم السلام) است. فردى که این نسبت را به شیعه داده است یا فردی معاند و لجوج است که در تقابل با شیعه چاره‌ای جز اتهام زنی ندارد؛ چشمه منطق عقیدتی و دینی او خشک شده و از بحث منطقی با شیعه عاجز است. یا اینکه از ریشه و تاریخ این عبارت سخیف نا‌آگاه است.

در توضیح منشاء این شعار کفرآلود باید بگوییم که یهود معتقد بودند که رشته نبوت باید در خاندان یعقوب پیوسته بماند و از این خاندان بیرون نرود، ولى آنگاه که پیامبر گرامى (صلی الله علیه وآله) با دلایل قطعى ظاهر گشت، به این فکر افتادند که جبرئیل را به خیانت متهم کنند و این شعار را سر دادند: «خان الأمین! خان الأمین! خان الأمین!» یعنى او در وحى الهى خیانت ورزید و به جاى آنکه نبوت را در فرزندان اسحاق ابقا کند، به فرزندان اسماعیل منتقل کرده و از همین جهت، یهود از دشمنان سر سخت جبرئیل امین هست.

ففخر رازى در تفسیر خود مى نویسد: جامعه یهود، جبرئیل را فرشته عذاب مى نامند، و درباره او مى گفتند: خدا به او دستور داده بود که نبوت را در سلسله فرزندان اسرائیل قرار دهد ولى آن را به فرزندان اسماعیل داد. اتهام جبرئیل به خیانت مربوط به این گروه است که او را به خیانت در عوض کردن محل نبوت متهم کرده و به عللى او را دشمن مى داشتند (۱) و به دوستى میکائیل تظاهر مى کردند. قرآن در مقام

انتقاد از عقیده آنان چنین مى فرماید:
«قُلْ مَنْ کانَ عَدُوًّا لِجِبْرِیلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى‏ قَلْبِکَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقاً لِما بَیْنَ یَدَیْهِ وَ هُدىً وَ بُشْرى‏ لِلْمُؤْمِنِینَ». (۲)

«بگو هر کس با جبرئیل دشمن باشد (دشمن خداست‏)، و او مأمورى بیش نیست که به اذن خدا قرآن را بر قلب تو نازل کرده، کتاب هاى پیشین را تصدیق مى کند، و مؤمنان را هدایت نموده و مایه بشارت است»
ااکنون ببینید مطلبى را که یهود با آن بر ضدّ مسلمانان شعار مى دادند، چگونه برخى از افراد بى تقوا و دشمنان وحدت اسلامى، آن را به شیعه نسبت مى دهند و مى گویند: شیعه معتقد است که جبرئیل خیانت کرده و به جاى اینکه على را به مقام نبوت منصوب کند، آن را به پیامبر اسلام (صلی الله علیه وآله) عطا کرده است! (۳)

۱. تفسیر کبیر فخر رازى، ج ۳، ص ۱۹۵، دار احیاء التراث العربى، بیروت.
۲. بقره/ ۹۷.
۳. راهنماى حقیقت، شیخ جعفر سبحانی، ص: ۳۶۲- ۳۶۳.

منبع: پایگاه اطلاع رسانی حج